Τενοντίτιδα στον Ώμο

Η τενοντίτιδα ώμου είναι η πιο συχνή αιτία στην οποία οφείλεται ο χρόνιος πόνος στον ώμο και απαιτεί άμεση αντιμετώπιση και εξειδικευμένη θεραπεία, καθώς μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητα του ασθενούς.

Τενοντίτιδα στον Ώμο

Η συχνότερη περίπτωση τενοντίτιδας στον ώμο είναι η τενοντίτιδα υπερακανθίου, δηλαδή η τενοντίτιδα που επηρεάζει τον τένοντα του υπερακανθίου μυός και η οποία μάλιστα συνδέεται συχνά με το σύνδρομο πρόσκρουσης ώμου, ή και προκύπτει ως συνέχεια αυτού.

Η τενοντίτιδα ώμου είναι η πάθηση η οποία επηρεάζει, όπως προδίδει και το όνομα της, τους τένοντες του ώμου. Γενικά, οι τένοντες είναι επεκτάσεις των μυών κατασκευασμένοι από δέσμες κολλαγονούχων ινών και εξαιρετιικά ανθεκτικοί. Η λειτουργία τους είναι να ενώνουν τους μύες με τα οστά και να μεταφέρουν τη σύσπαση τους σε αυτά. Ουσιαστικά οι μύες κινούν τα οστά τραβώντας τους τένοντες.

Οι τένοντες του ώμου χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:

Τους τένοντες του στροφικού πετάλου

Είναι μια ομάδα τεσσάρων τενόντων που συνδέουν το βαθύτερο στρώμα των μυών στο βραχιόνιο οστό.

Σε αυτούς συγκαταλέγονται οι:

• Τένοντας υποπλατίου
• Τένοντας υπερακανθίου
• Τένοντας ΥπακανθίουΕλάσσων στρόγγυλος τένοντας

Τους τένοντες του δικεφάλου

Πρόκειται για τους δύο βασικούς τένοντες που υποστηρίζουν τη λειτουργία του βραχιόνιου μυός, ο οποίος με τη σειρά του δίνει την κίνηση στο χέρι μας. Αυτοί είναι:

• Εγγύς τένοντας
• Περιφερικός τένοντας

Συχνότητα εμφάνισης τενοντίτιδας ώμου ανά φύλο / ηλικία

Ο πόνος στον ώμο είναι συχνό φαινόμενο μετά από έντονη άσκηση ή κούραση, ωστόσο όταν φτάνουμε να μιλήσουμε για τενοντίτιδα ώμου και δη τενοντίτιδα υπερακανθίου, τότε η κατάσταση είναι πιο εξειδικευμένη.

Γενικά η τενοντίτιδα στον ώμο προκύπτει συχνά από διαρκή μικροτραυματισμό στην περιοχή που μπορεί να σχετίζεται με λανθασμένη στάση στο γραφείο ή ξαφνικό σοβαρό τραυματισμό κατά την άθληση.

Λόγω της φύσης και των αιτίων της, η τενοντίτιδα ώμου επηρεάζει κυρίως άτομα νεαρής και μέσης ηλικίας (25 – 50 ετών) με μεγαλύτερη προτίμηση στους άνδρες, που παρουσιάζουν πιο έντονη φυσική δραστηριότητα στην καθημερινότητα τους.

Αίτια εμφάνισης της Πάθησης

Τενοντίτιδα ώμου όπως προαναφέραμε, παρουσιάζουν συνήθως άτομα που κάνουν έντονες και δυνητικά τραυματικές επαναλαμβανόμενες κινήσεις, ή αθλητές που υφίστανται απότομο τραυματισμό κατά το ζέσταμα ή τη άσκηση.

Επιπλέον η λανθασμένη στάση του σώματος για αρκετές ώρες της ημέρας (για παράδειγμα κατά την καθιστική εργασία) μπορεί επίσης να αυξήσει τον κίνδυνο για τενοντίτιδα ώμου.

Τέλος, άλλοι συνήθεις παράγοντες κινδύνου για την τενοντίτιδα στον ώμο, σχετίζονται με:

• Κακή κατασκευή ή σταδιακή φθορά οστών ή αρθρώσεων
• Παθήσεις όπως η αρθρίτιδα, ο υπερθυρεοειδισμός, ο υποθυρεοειδισμός ή οι κακές αντιδράσεις του οργανισμού σε διάφορα φάρμακα

Ειδικότερα η τενοντίτιδα υπερακανθίου προκύπτει ως συνέπεια μίας άλλης πάθησης, του συνδρόμου πρόσκρουσης ώμου, που προκαλεί επίσης έντονο πόνο στον ώμο. Η κοινή πεποίθηση είναι ότι το σύνδρομο πρόσκρουσης ώμου οδηγεί σε τενοντίτιδα υπερακανθίου και μάλιστα θεωρείται το 2ο στάδιο αυτής της πάθησης.

Ενδεικτικά Συμπτώματα

Τα συνήθη συμπτώματα που σχετίζονται με την τενοντίτιδα ώμου περιλαμβάνουν

• Έντονο πόνο ή ευαισθησία γύρω από τον ώμο
• Ακαμψία που, μαζί με τον πόνο, περιορίζει την κίνηση
• Πρήξιμο του τένοντα κοντά στην άρθρωση

Αν μάλιστα ο πόνος στον ώμο και το οίδημα δεν φαίνεται να υποχωρούν μετά από 7 με 10 μέρες από την πρώτη εμφάνιση τους, ή τον τραυματισμό που τα προκάλεσε, τότε είναι σημαντικό να συμβουλευτείτε άμεσα τον γιατρό σας.

Πώς γίνεται η διάγνωση

Η τενοντίτιδα ώμου, όπως και οι περισσότερες μορφές της μπορούν να διαγνωσθούν κυρίως με φυσική εξέταση. Ο γιατρός δηλαδή θα συζητήσει με τον ασθενή για την καθημερινότητα του, την εργασιακή του ρουτίνα, τις αθλητικές ή άλλες δραστηριότητες που κάνει και πόσο έντονες είναι, καθώς και για το ιστορικό προηγούμενων τραυματισμών του στον ώμο.

Σε ορισμένες περιπτώσεις ωστόσο, ο γιατρός μπορεί να προτείνει στον ασθενή να κάνει ένα υπερηχογράφημα ή μαγνητική τομογραφία αλλά και ηλεκτρομυογράφημα για να αποκλείσει άλλες πιθανές παθήσεις που προκαλούν παρόμοιο πόνο στον ώμο.

Τενοντίτιδα στον Ώμο

Θεραπευτική Μέθοδος

Η τενοντίτδα ώμου και ειδικότερα η τενοντίτιδα υπερακανθίου είναι ιδιαίτερα επώδυνες και ενοχλητικές καταστάσεις, γι’ αυτό η θεραπεία τους εστιάζει πρωτίστως στην αποκατάσταση της κίνησης στον ώμο χωρίς πόνο.

Στις θεραπευτικές μεθόδους συγκαταλέγονται:

Συντηρητική θεραπεία:
Ξεκούραση της άρθρωσης, τοποθέτηση του ώμου σε νάρθηκα για να αποφευχθεί περεταίρω τραυματισμός του τένοντα και αργότερα φυσιοθεραπεία για την σταδιακή αποκατάσταση της κίνησης.

Φαρμακευτική Αγωγή:
Αντι-φλεγμονώδη για την μείωση του πόνου και του οιδήματος, ή σε πιο σοβαρές περιπτώσεις και σε αθλητές, έγχυση PRP (αυτόλογων αυξητικών παραγόντων) γύρω από τον τένοντα.

Παρακλινικές θεραπείες:
Υπέρηχοι και υδρομασάζ για χαλάρωση των μυών και των τενόντων του ώμου και βελτίωση της κυκλοφορίας που προάγει την ταχύτερη επούλωση της περιοχής.

Επεμβατική θεραπεία:
Για χρόνιες περιπτώσεις στις οποίες οι άλλες θεραπείες δεν έχουν αποτέλεσμα συνίσταται η χειρουργική επέμβαση.

Πώς γίνεται:

Αρθροσκοπικά:

1. Σε περίπτωση κομμένου τένοντα ο γιατρός κάνει μικρές τομές πάνω από τον κατεστραμμένο τένοντα και ράβει τα δύο άκρα του σχισμένου τένοντα μεταξύ τους, ή χρησιμοποιεί μόσχευμα τένοντα όταν ο υπάρχων δεν επαρκεί. Στη συνέχεια τοποθετεί νάρθηκα στον ώμο ώστε να περιορίσει την δυνητικά τραυματική κίνηση και να μπορέσει ο τένοντας να επουλωθεί χωρίς πρόβλημα.
2. Σε πρώιμα στάδια, αν η βλάβη δεν αφορά ρήξη τένοντα, αλλά σύνδρομο πρόσκρουσης, εξαιτίας της κατασκευής του ακρωμίου (Ι-ΙΙΙ), τότε με δύο μικρές τομές μήκους 0,3cm, ο γιατρός αφαιρεί με μικροεργαλεία το περιττό οστό που συμπιέζει και φθείρει τον τένοντα

Αναισθησία:

Η επέμβαση γίνεται με ολική αναισθησία.

Αποθεραπεία:

Η επέμβαση για την τενοντίτιδα ώμου θεωρείται ρουτίνας και ο ασθενής μπορεί να πάει στο σπίτι μετά το πέρας του χειρουργείου, ενώ αν χρειαστεί να παραμείνει στο νοσοκομείο θα είναι μόνο για μερικές ώρες.

Ωστόσο η πλήρης αποκατάσταση της κίνησης στον ώμο μπορεί να διαρκέσει έως και 12 εβδομάδες, ενώ συχνά απαιτείται και φυσιοθεραπεία για να ελαχιστοποιηθεί ο ουλώδης ιστός.